بیماری پاروویروس سگ

پاروویروس نام ویروسی است که باعث ایجاد یک بیماری عفونی و فوق حاد (عمدتاً در دستگاه گوارش) به نام پارو در سگ های جوان می شود.

بیماری پاروویروس سگ یک بیماری جدید در نظر گرفته می شود زیرا برای اولین بار در دهه های اخیر در انگلستان گزارش شده است.

این بیماری بسیار مسری، شایع، تب دار، عفونی و مرگ و میر بالایی دارد (به ویژه در نژادهای خاص) و دارای پراکندگی جهانی است.

در گذشته این ویروس در توله‌های زیر یک ماه بیماری قلبی ایجاد می‌کرد و باعث نارسایی قلبی می‌شد، اما اکنون شکل قلبی این بیماری به ندرت رخ می‌دهد.

برای درمان قطعی این بیماری محصولی با کیفیت بالا و تضمین شده تولیده می شود. تمام محصولات درمانی و مکمل سگ در پت شاپ اینترنتی لینکس پت دارای ضمانت اصالت هستند.

عامل بیماری پاروویروس

عامل بیماری یک ویروس DNA بسیار کوچک است که در برابر گرما، سرما، رطوبت و خشکی بسیار مقاوم است و فقط با ماده ای به نام هیپوکلریت سدیم (وایتکس) که باید به نسبت 1 به 30 تهیه شود، از بین می رود.

راه های انتقال پاروویروس

پاروویروس می‌تواند در همه محیط‌ها وجود داشته باشد، اما این بدان معنا نیست که چون ویروس در محیط زندگی حیوان امکان حضور دارد، بلافاصله پس از تماس حیوان و ویروس، حیوان ما آلوده می‌شود: خیر، بستگی دارد. در مورد کارایی سیستم ایمنی حیوان و میزان دوز ویروسی که حیوان با آن مواجه شده است، احتمال ابتلا به ویروس در سگ های مختلف متفاوت خواهد بود و ممکن است حیوان به دلیل وجود آن اصلاً تحت تأثیر بیماری قرار نگیرد. واکسینه شده، داشتن آنتی بادی های مادری، یا اگر سیستم ایمنی کارآمد باشد، حتی اگر در معرض ویروس باشد. اما اگر سیستم ایمنی ضعیف باشد و حیوان در محیطی با آلودگی زیاد باشد، احتمال ابتلای حیوان وجود دارد.

این ویروس می تواند هم به طور مستقیم از یک حیوان به حیوان دیگر و هم به طور غیر مستقیم، یعنی از طریق محیط و حتی شخصی که حیوان آلوده را حمل می کند، منتقل شود.

این ویروس می تواند از طریق دهان و ترشحات بینی وارد بدن حیوان شود، به طوری که اگر حیوان با مدفوع حیوان آلوده در تماس باشد، ویروس به راحتی منتقل می شود.

لباس و کفش صاحب حیوان آلوده می تواند حاوی ویروس باشد و در صورت تماس حیوان سالم با موارد فوق احتمال ابتلا وجود دارد.

راه اصلی انتقال این ویروس مدفوعی – دهانی است (از مدفوع حیوان آلوده وارد دهان حیوان سالم می شود).

بیماری زایی ویروس در بدن حیوان

ویروس پس از ورود از دهان یا بینی، بلافاصله در غدد لنفاوی گردن حیوان پخش می‌شود و در آنجا وارد لنفوسیت‌ها (نوعی گلبول سفید خون) می‌شود و به سرعت تکثیر می‌شود و خود به خود تکثیر می‌شود، سپس از طریق جریان خون وارد جریان خون می‌شود. لنفوسیت ها ویروس پس از تکثیر باعث تخریب سلول میزبان می شود و به همین دلیل لنفوسیت ها به سرعت کاهش می یابد و لنفوپنی (کاهش لنفوسیت های خون) در آزمایش خون مشاهده می شود. تولید سلول‌های خونی به سمت حیوان می‌رود و در آنجا به سرعت تکثیر می‌شود و باعث مرگ سلول‌های مغز استخوان می‌شود که باعث کاهش سلول‌های خونی و در نهایت ضعف شدید سیستم ایمنی می‌شود که در نتیجه هر دو لنفوپنی و نوتروپنی (کاهش) در آزمایش خون ما نوتروفیل خون خواهیم داشت.
بعد از مغز استخوان به سمت سلول های دیواره روده کوچک رفته و در دیواره روده تکثیر می شود و باعث از بین رفتن پوشش روده می شود و از جذب غذا در آنجا جلوگیری می کند که باعث اسهال خونی مکرر در حیوان نیز می شود.

نشانه‌های بالینی بیماری پاروویروس

اسهال‌ یا اسهال‌های خونی
استفراق مکرر
بی‌حالی
تب
بی‌اشتهایی افسردگی

علائم ذکر شده برای اکثر بیماری های عفونی رخ می دهد و مختص بیماری پاروویروس سگ نیست، اما اگر اسهال و استفراغ همزمان در توله های زیر 4 ماه رخ دهد، اولین بیماری که مشکوک هستیم پاروویروس است و باید سریعا به دامپزشک مراجعه کنیم.

دوره نهفتگی ویروس یا کمون بیماری

پس از ورود به بدن میزبان، ویروس از 2 روز تا 7 روز می تواند بدون علامت باشد، حتی در برخی مطالعات تا 14 روز ذکر شده است.

چه سگ هایی مستعد بیماری پاروویروس هستند

همزمانی با سایر عفونت ها: به ویژه همزمانی با باکتری هایی که در روده سم تولید می کنند که خود اندوتوکسمی می تواند باعث شوک شود.
سن حیوان: خطر ابتلا به بیماری در سنین پایین بسیار بیشتر است. یک حیوان مسن ممکن است خود به خود یا با درمان بهبود یابد، اما در توله های کمتر از 4 ماه، احتمال مرگ بسیار بیشتر است.
ژنتیک: برخی از نژادها مانند دوبرمن، روتوایلر، گریت دین، لابرادور و پیت بول حساسیت بیشتری نسبت به بیماری دارند و در صورت بیمار شدن احتمال مرگ آنها زیاد است.
استرس: استرس به دلیل سرکوب سیستم ایمنی می تواند حیوان را مستعد کند.

تشخیص بیماری پاروویروس

هر اسهال خونی ناشی از پاروویروس نیست و عوامل مختلف باکتریایی و انگلی نیز می توانند باعث اسهال خونی شوند.

یکی از روش های تشخیص بر اساس آزمایش خون است که در آن شاهد لنفوپنی و نوتروپنی خواهیم بود.
الایزا و اندازه گیری تیتر آنتی بادی که به صورت تصاعدی افزایش می یابد.
استفاده از کیت های تشخیص سریع که حساسیت و ویژگی بالایی دارند، این کیت ها آنتی ژن دفع شده در مدفوع را شناسایی می کنند. این کیت می تواند هم مثبت کاذب و هم منفی کاذب را نشان دهد، به عنوان مثال اگر از زمان استفاده از کیت مدت زیادی از ورود ویروس گذشته باشد، بدن آنتی بادی علیه ویروس تولید کرده و منفی کاذب خواهیم داشت.

درمان بیماری پاروویروس

هیچ داروی خاصی برای پاروویروس وجود ندارد و تنها با روش های زیر قابل درمان است:

از درمان های حمایتی استفاده می شد به این صورت که برای جبران آب از دست رفته بدن در اثر اسهال و استفراغ، مایع درمانی وریدی بلافاصله انجام شود تا حیوان دچار شوک نشود.

درمان آنتی بیوتیکی نیز باید انجام شود زیرا در صورت تضعیف سیستم ایمنی بدن حیوان مستعد ابتلا به عفونت های باکتریایی ثانویه می شود.

از خوردن و آشامیدن باید خودداری کرد زیرا باعث بدتر شدن وضعیت گوارشی حیوان می شود.

از داروهای ضد اسهال یا ضد استفراغ نیز می توان استفاده کرد.

گاهی در صورت کم خونی تزریق خون یا پلاسما انجام می شود.

راه پیشگیری از ابتلاء به این بیماری پاروویروس

برای پیشگیری لازم است قبل از واکسیناسیون از بردن توله‌ها به مکان‌های آلوده مانند مکان‌های پرورش سگ خودداری شود و ترجیحاً سگ در محیط‌های شلوغ قرار نگیرد.

اما مهمترین راه پیشگیری واکسیناسیون به موقع است که در ۲ ماهگی و ۳ ماهگی و ۴ ماهگی و همچنین تکرار سالیانه انجام می شود. لازم به ذکر است که حیوان در زمان واکسیناسیون تیتر بالایی از آنتی بادی مادری ندارد زیرا باعث شکست واکسیناسیون می شود. بنابراین واکسیناسیون باید در سن مناسب انجام شود و اولین دوز واکسن در سن کمتر از 2 ماهگی تزریق نشود.

حیوانی که یک بار به پاروویروس آلوده شود در صورت بهبودی تا پایان عمر خود مصون خواهد بود.

حیوان آلوده می تواند ویروس را از طریق مدفوع حتی تا 10 روز پس از بهبودی منتقل کند.

این ویروس حداقل تا 2 ماه در محیط خانه می تواند بیماری زا باشد و در محیط بیرون اگر بتوان از نور خورشید محافظت کرد (مانند خاک باغچه) ماه ها و حتی سال ها زنده می ماند.

اگر حیوان خانگی شما قبلاً به پاروویروس آلوده شده است، باید مطمئن شوید که خانه برای نگهداری سگ دیگری ضد عفونی شده است، اما خاک باغ شما می تواند سال ها آلوده بماند.